ben sana ne söyleyebildim ki bunca zamandır?

Yağmur bırakmadan geçen bulutlar gibiydi

zihnimdeki düşünceler...
Dilime düşmeyen...sözcüklere dönüşmeyen...
Ben, sana ne söyleyebildim ki bunca zamandır? ..

Her zaman fazla oldu söyleyemediklerim,
söyleyebildiklerimden...
Her zaman; bir bilinmez lisandaki çözülmez şiirleri
koklayıp, hissettirmeye çalıştım sana...
Her zaman biraz daha zaman kolladım seslenmek için
sana,ve her zaman hayıflandım...
Ben, sana ne söyleyebildim ki bunca zamandır? ..

Kendi karanlığında güneşe görünmek için karar veren
bir tohum gibiydim...
Zordu çıkmak gömüldüğüm çamurdan
Ama güzeldi...

Sen güzeldin ve ben, güzelleşiyordum seni düşündüğümde...
Kendi karanlığında güneşe görünmeye karar verip
yeşillerini giyen bir tohum gibiydim...

Boyutları değişiyordu hayatımın...
Yani, değiştiren sendin boyutlarını hayatımın büyüyordum,
gelişiyordum, genişliyordum...
Söyleyebildiklerimden çoktu her zaman, söyleyemediklerim;
bu yüzden kelimelerimin arası açılıyordu...

Sığdıramadığım her duygu iki kelimemin arasındaki
boşlukta gizli...
O yüzden, yazdıkça parmaklarım ve işte yine o yüzden
söyledikçe dilim topallıyor...
Toparlayamıyorum zihnimi...